Οι ελληνικές κυβερνήσεις, ακολουθώντας πιστά τον τρόπο που σκέφτονται οι κάτοικοι αυτής της χώρας, τους οποίους φροντίζουν να εκπαιδεύουν καταλλήλως, σπανίως ενδιαφέρθηκαν για οποιονδήποτε άλλο τρόπο μεταφοράς εκτός του αυτοκινήτου. Έκαναν επίσης μια εξαίρεση και για τη δημόσια συγκοινωνία ελάχιστων πόλεων, των πιο μεγάλων. Οτιδήποτε δημόσιο από πλευράς υποδομής μεταφορών ή μετακινήσεων αφέθηκε στο περιθώριο. Ακόμη και τα πεζοδρόμια. Όποιος το υποτιμά, βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του. Οι περισσότερες/οι δεν το αγνοούν. Όσοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα πόδια τους και στα αντανακλαστικά τους, το σκέφτονται δυο φορές αν θα βγουν να περπατήσουν. Όσοι έχουν αναπηρίες αγνοούνται. Κανείς δεν τους βλέπει. Στα παιδιά, ο δρόμος απαγορεύεται.  Δεν έχουν πατήσει λίγους τα αυτοκίνητα.

Εκατόμβες επίσης τα θύματα των μηχανοκίνητων δίκυκλων. Όσο για τα ποδήλατα, τα ατυχήματα είναι λίγα. Τα σώζει το ότι η παρουσία τους είναι αμελητέα. Πραγματικά πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία ο εξοστρακισμός των ποδηλατών. Για το καλό μας.

Δεν τα πάμε καλύτερα με τα τραίνα. Ελάχιστοι τα χρησιμοποιούν όπως, και τα ποδήλατα. Ανθρώπινο ένστικτο, το να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Στην Ελλάδα το έχουμε εξασκήσει. Μυριζόμαστε τις παγίδες. Σε ποιον να έχεις εμπιστοσύνη; Ανίκανοι, ηλίθιοι, κλέφτες; Με ποια σειρά να τα γράψεις;

Κατά τα άλλα δεσμευτήκαμε να συμμετάσχουμε στην παγκόσμια κινητοποίηση απέναντι στην κλιματική κρίση. Να αφήσουμε τα αυτοκίνητα που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου και να πάρουμε τη δημόσια συγκοινωνία!, τα ποδήλατα!, τα τραίνα! και τα πόδια μας. Να τραβήξουμε γρήγορα μπροστά, ωστόσο έχουμε επιτάχυνση προς τα πίσω. Ας ελπίσουμε ότι θάμαστε τυχεροί. Αλλά να προσέχουμε. Όποιος γλυτώσει.

Θ. Βλαστός